در بند یکم از یسنای 39 روانهای چارپایان به خاطر اینکه «مایه‌ی زندگی ما هستند»[1] ستایش شده‌اند و سپس در بند دوم آمده است که «روانهای جانوران سودمند دشتی را می‌ستاییم»[2]، اما پرسش این است که جانوران دشتی چگونه مایه زندگی ما هستند؟ گزینه معقول شکار است چنانچه نیبرگ هم بدان تصریح کرده است[3].
