شکار در دوره اشکانی و ساسانی

برای اشکانیان «شکار چندان اهمیت داشت که اگر شاهی بدان عشق نمی‌ورزید، از سلطنت برکنار می‌شد. از جمله وهونام چون در روم پرورش یافته بود و به شکار عشق نداشت، از سلطنت رانده شد»^[1]. در زمان ساسانیان «شکار و نخجیر یکی دیگر از فعالیت‌های مورد علاقه بزرگان و اشراف بود که زنان نیز در آن شرکت می‌کردند. هنگامی که جنگ نبود به شکار می‌رفتند و این کار نماد آمادگی برای پیکار محسوب می‌شد»[2]. در سال 628 هنگامی که هرقل دستگرد را به چنگ آورد «در باغ بزرگی که جزء قصر خسرو بود، و آن را فردوس می‌گفتند، شتر مرغ، غزال و گورخر و طاووس و تذرو و شیر و پلنگ بسیار دیدند»^[3].

 

---

[1]- بهار، مهرداد، 1395، از اسطوره تا تاریخ، 92.

[2]- دریایی، تورج ، 1383، شاهنشاهی ساسانی، ترجمه مرتضی ثاقب‌فر، ص 160.

[3]- کریستین سن، آرتور، 1368، ایران در زمان ساسانیان، ترجمه رشید یاسمی، ص 609-610.